Σκέψεις για την (καλλιτεχνική) δράση. Της Ελεάννας Μαρτίνου.

Δράση είναι η κίνηση και η ενέργεια που προκαλείται, ως αποτέλεσμα της βίαιης ρήξης κάποιων ορίων. Η επανατοποθέτηση καινούριων ορίων και νέων συνθηκών είναι το αποτέλεσμα της δράσης, αλλά και η προυπόθεση για τη δημιουργία μιας νέας δράσης. 

1. Σε επίπεδο σωματικότητας, τα όρια δομούνται αρχικά από το ίδιο το ανθρώπινο κορμί. Το δέρμα είναι το όριο κάθε ανθρώπινης μορφής. Με το πέρασμα του χρόνου μετακινείται συνεχώς και επαναδομείται η δερμάτινη μεμβράνη που μας χωρίζει από τις άλλες μορφές ζωής, μέσω της αναπνοής και μέσω της φθοράς της ύλης. 

2. Σε επίπεδο σκέψης, δράση υπάρχει όταν γκρεμίζεται μία βεβαιότητα και αντικαθίσταται από ερωτήματα που καλούνται να απαντηθούν προσωρινά από μια άλλη βεβαιότητα, η οποία μέσα από τη δράση, οδηγεί σε νέα ερωτήματα και ούτω καθεξής. Ο δημιουργικός άνθρωπος είναι ικανός να δράσει μόνο εφόσον έχει δομήσει όρια μέσω της παιδείας. Η έλλειψη ορίων δεν συνδέεται με την απόκτηση ελευθερίας μέσω της δράσης, αλλά με έναν αισθητισμό της ελευθερίας, δηλαδή, με μια ελευθεριότητα. Η ελευθεριότητα συχνά συνοδεύεται με χρήση χημείας, που νεκρώνει συνειδητά την ενέργεια του σώματος και οδηγεί σε έλλειψη σκέψης ή προθυμίας για αλλαγή και επομένως είναι μια βαθιά συντηρητική πράξη, που αποφεύγει τη δράση και τη μετακίνηση προς οποιαδήποτε αλλαγή.
 

Η αληθινή δημιουργική διαδικασία που φέρει εν δυνάμει κάθε άνθρωπος, τελείται μέσω της δράσης και της κίνησης, που μετακινεί βεβαιότητες κοινωνικών δομών και τρόπου ζωής, καθώς και κοινωνικών ρόλων των φύλων. Ο δημιουργικός άνθρωπος δεν έχει κοινωνικό φύλο, παρά μόνο ως βιολογική δομή, που βαραίνει ως διαχωρισμός όσο ανάμεσα σε έναν άνθρωπο γαλανομάτη και έναν καστανό.

Το ανθρώπινο Σώμα είναι το σύνολο ύλης και σκέψης. Σε μία (καλλιτεχνική) δράση, το Σώμα υπάρχει ως υλικό διάδρασης μεταξύ των ανθρώπων, με σκοπό το υποκείμενο να κατορθώσει να επιβάλλει τη δική του οπτική για τα πράγματα η οποία συγκρούεται με άλλες οπτικές και επικρατεί τελικά, σε βάθος χρόνου, αυτή η οπτική που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη ενέργειας, ώστε να επιδράσει στο σύνολο του Σώματος της κοινωνίας, μέχρι να αναιρεθεί από μία άλλη μεγαλύτερη δύναμη ενέργειας και δράσης. 

Η πολιτική πράξη και δράση οφείλει να μετακινήσει τα όρια. Στην Ελλάδα, η αγάπη για την ελευθερία σε επίπεδο σκέψης, δρα ενάντια στη δομή μιας πατριαρχικής κοινωνίας όπου η σκέψη απουσιάζει και οι ρυθμοί της ζωής είναι τέτοιοι, που να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών και μόνο.

Τα τελευταία χρόνια, οι χορηγίες μεγάλων διοργανώσεων σε κοινοτικές δράσεις, έχουν ως αποτέλεσμα τον άμεσο έλεγχο και καθοδήγηση σύμφωνα με οικονομικά συμφέροντα. Στη μόδα των ομαδικών (καλλιτεχνικών) πρότζεκτ καλείται να απαντήσει η ίδια η δημιουργική διαδικασία ενός υποκειμένου που δρα, δομώντας τη δική του προσωρινή αυτόνομη ζώνη, ως προιόν σκέψης και ερωτημάτων. Όταν αυτά τα ερωτήματα συνδέονται με τον άνθρωπο, παύουν να αφορούν μόνο το υποκείμενο και συνδέονται με το σύνολο της ανθρώπινης κοινότητας και του τρόπου ζωής που καλείται ο καθένας ελεύθερα να επιλέξει.

Η σύνδεση μεταξύ της επιλογής του υποκειμένου και της επιρροής της στο σύνολο, συμβαίνει ως εξάπλωση μιας ενέργειας, δηλαδή, ως δράση.