Silent Music

Κι ύστερα να μην υπάρχει χρόνος, ο χρόνος να μηδενίζεται, ο χρόνος να σταματάει και μετά και πάλι από την αρχή, να ξεπερνάς τα όριά σου και κάθε φόβο, να προσπερνάς τις εικόνες με ταχύτητα και μόνο ήχος να υπάρχει, η ανάσα και ο χτύπος της καρδιάς και ξανά να τρέχεις να μηδενίσεις το χρόνο και να γίνει άβυσσος και να χτυπάς ως το άπειρο, ένα με τον κόσμο, ένα με το δρόμο και με τις εικόνες που σαν χαλί φτιάχνουν το κινούμενο τοπίο, το ιπτάμενο ποδήλατο και ξανά από την αρχή.

[Παρουσίαση της Ελεάννας Μαρτίνου στους φοιτητές του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών Αθήνας, στα πλαίσια του μαθήματος Τέχνη και Χώρος (εαρινό εξάμηνο), διδάσκων : Τάκης Κουμπής ] 9 Απριλίου 2013, Πειραιώς 256, Αίθουσα μαθημάτων Μ.Ε.Τ.,  Α.Σ.Κ.Τ. --> Όπως σε μια ανθρώπινη σχέση, τα εμπόδια και η σύγκρουση σε μαθαίνουν να κινείσαι και να συζητάς, έτσι και στην κατασκευή μιας εικόνας, η ισορροπία εμφανίζεται τη στιγμή εκείνη που τα πυκνώματα και τα αραιώματα βρίσκουν το μέτρο τους. Ο μουσικός Τζόν Κέιτζ ισχυρίζεται : « Δεν υπάρχει αυτό που λέμε σιωπή. Πάντοτε κάτι συμβαίνει και δημιουργεί ήχους » . Ο Κειτζ περιέγραψε πως, ακόμα και σε ένα απομονωμένο από τους ήχους δωμάτιο, ακόμα και τότε άκουγε δύο πράγματα: τον ήχο της καρδιάς του και την πορεία του αίματός του στο κεφάλι του. Παρόμοια, δεν υπάρχει ο άδειος χώρος. Από την ώρα που ένα ανθρώπινο μάτι κοιτάζει, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να δει. Το να κοιτάζεις κάτι που είναι “άδειο” σημαίνει