Silent Music

Φωτογραφία: Ελεάννα Μαρτίνου κατά τη δημιουργία των σκηνικών της παράστασης. Performance ε πραγματικό χρόνο, κατά τη διάρκεια της παράστασης. Κατά τη διάρκεια της παράστασης για τον Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ, το σημείο εκκίνησης είναι μια κρεμασμένη καπαρτίνα, μετέωρη και αέρινη, η οποία συνδέεται με ένα σκοινί με την επίσης μετέωρη μαγκούρα του εκλίποντος συγγραφέα, δια του ίχνους της παρουσίας του. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, το ίχνος του Μπάροουζ παραμένει στον αέρα, χωρίς καμμία αίσθηση σταθερότητας. Οι σύνδεσμοι είναι χαλαροί και εύθραυστοι, δημιουργώντας μέτρο και ισορροπία. Στη σκηνή, οι μουσικοί Τάνια Γιαννούλη στο πιάνο και ο Γιάννης Νοταράς στα κρουστά, ο συγγραφέας Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης στην επιλογή και απαγγελία κειμένων του Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ και ο Πέρης Μιχαιλήδης στην ερμηνεία. Η δράση ξεκινά με την τοποθέτηση 5 ανθρώπινων θραυσμάτων από λευκό γύψο στο μαύρο πάτωμα, όπου το κάθε τάμα δείχνει ως βέλος τον κάθε συμμετέχοντα, συμπεριλαμβανομένης κα

Έργο: Ελεάννα Μαρτίνου, "Κανένας δεν μιλάει στο μετρό", μικτή τεχνική σε μουσαμά, 100εκ επί 100εκ, 2013 Περπατάω στην πόλη. Φοράω ακουστικά και ακούω Τhe Boy. Γύρω μου περπατάνε βιαστικά όρθια φαντάσματα. Χαζεύω το πεζοδρόμιο. Ακούω την κόρνα και το απότομο φρενάρισμα. Φωνές και βία. Στρίβω στο πρώτο στενό και συνεχίζω να περπατάω.  Αλλάζω πεζοδρόμιο για ν᾽ αποφύγω τον ενοχλητικό τύπο που με κοιτάει. Ξαφνικά μια κουτσουλιά σκάει δίπλα μου και στο τσακ γλιτώνω το μαύρο μου δερμάτινο. Στρίβω ξανά, έξω από το καφεκοπτείο. Το άρωμα του καφέ. Μετράω τα κέρματα της εβδομάδας και προχωράω. Μπαίνω στον εθνικό κήπο και ξαναβγαίνω. Αλλάζω κατεύθυνση, βλέπω από μακριά έναν παλιό συμμαθητή με χαρτοφύλακα και γυαλιστερό ασχεδίαστο παπούτσι. Ένα ζευγάρι περιμένει βαριεστημένα το φανάρι. Διασχίζω το γκρουπ με τα κίτρινα μπλουζάκια και συνεχίζω. Αφουγκράζομαι ήχους, βλέπω τα λαμπυρίσματα στα καπό των αυτοκινήτων, τα μηχανάκια εμφανίζονται από το πουθενά με ταχύτητα. Ο ταξιτζής μουτζώνει

῾Ο πολιτισμός μέσα στον οποίο ζούμε είναι ίσως ο πιο κλειστοφοβικός που έχει υπάρξει ποτέ. Στον πολιτισμό της παγκοσμιοποίησης, όπως στην κόλαση του Μπος, δεν υπάρχει κανένα ίχνος από το κάπου αλλού ή το κάπως αλλιώς. Αυτό που δίνεται είναι μια φυλακή. Και αντιμέτωπη με τέτοιον περιορισμό, η ανθρώπινη διάνοια υποβαθμίζεται σε απληστία῾. Τζον Μπεργκερ, Θύλακες Αντίστασης, Ενάντια στη μεγάλη ήττα του κόσμου, εκδ. Αντίλογος, 2007 Έργο: Ιερώνυμος Μπος, ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων.

Διαβάζοντας τη μελέτη Ἡ ιδέα ως υλικό, το υλικό ως ιδέα῾ της Δωροθέας Κοντελετζίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο, αντιλαμβάνομαι πως τα δίκτυα είναι ζωντανός οργανισμός και δημιουργούνται καθαρά με ιδιωτική πρωτοβουλία σε βάθος χρόνου, ειδικά όταν τα υποτιθέμενα επίσημα κρατικά δίκτυα είναι προς αμφισβήτηση και πλέον δεν χρηματοδοτούνται (κάθε κακό για καλό). Προσωπικά, από αυτό το βιβλίο έμαθα για πρώτη φορά το έργο του Γιώργου Τούγια, που μ᾽ ενδιαφέρει να μελετήσω περισσότερο, καθώς και για άλλες σημαντικές προσωπικότητες που άφησαν έργο και δεν έτυχε να είναι ούτε καθηγητές, ούτε σε πόστα εξουσίας, ούτε να φέρουν οι ίδιοι το έργο τους στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μην έχει γίνει ακόμη γνωστό. http://dp.iset.gr/artist/view.html?id=967&tab=artworks&start=0&limit=8

                                                Σύγχρονη συνομιλία για την πόλη            Η πόλη από την Ακρόπολη στη γκαλερί Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου                           1.Από την αρχαιότητα στα φράκταλς   Η πόλη από την Ακρόπολη, ή αλλιώς μια σύγχρονη συνομιλία και η δημιουργία δικτύου ανάμεσα σε τρεις καλλιτέχνες   που καταθέτουν τη δική τους ματιά στο πώς αντιλαμβάνονται τις διαδρομές και την όψη της Αθήνας, μιας πόλης χτισμένης επάνω σε ερείπια, σε επάλληλα στρώματα ιστορίας, ενός λαβυρίνθου που καλείται σήμερα να δημιουργήσει καινούρια ιστορία, ενώνοντας κομμάτια από ερείπια και χωρίς καμία γνώση ιστορίας. Η όψη από την Ακρόπολη και η θέαση ταυτοχρόνως, περιμετρικά, σε κυκλική κίνηση,   ενός άπειρου πλέγματος που απαρτίζεται από την άναρχη δόμηση, από κουτιά περίκλειστα, μυστηριώδη και κτίρια που επιτρέπουν, ωστόσω, ακόμη την παρουσία του ορίζοντα και της ανθρώπινης κλίμακας. Στην Αθήνα της αρχαιότητας, θεωρούσαν ύβρι ο άνθρωπος να φτάσει σε τ

Η διαδρομή από την πλατεία κολωνακίου προς τον εθνικό κήπο έγινε με ενδιάμεσο πέρασμα από τη βασιλίσσης σοφίας στο απέναντι πεζοδρόμιο από το πολεμικό μουσείο όπου τα αεροπλάνα χάζευαν τους περαστικούς να τρέχουν σαν τα χάμστερ στον τροχό για τη χαρά της αδρεναλίνης, χωρίς τον τροχό και χωρίς την αδρεναλίνη, άλλη μια μέρα όπου αυτός ταξίδεψε τη μέρα σε ογδόντα κόσμους και αυτή περπάτησε τη βασιλίσσης σοφίας μπροστά από τα κλειδωμένα λουλουδάδικα μετρώντας τις πατημένες τσίχλες μπροστά από τη βουλή, ενώ λίγο νωρίτερα χαμογέλασε σε έναν ινδό, λίγο αργότερα ξετύλιξε το χρυσοκόκκινο χαρτί μιας καραμέλας γάλακτος που της έκανε παρέα, αποφάσισε να μην περιμένει από κανέναν άλλο άνθρωπο στον πλανήτη να πιστέψει στο εγχείρημα παρά μόνο ο καθένας στα δικά του εγχειρήματα, είδε μέσα από τα κάγκελα τα κλαδιά του δέντρου να πλέκουν με τις κεραίες του τρόλευ στον ουρανό ενώ ένα περιστέρι μόλις πέταξε και το περαστικό ζευγάρι ηλικιωμένων περίμενε υπομονετικά το φανάρι πιασμένο χέρι χέρι να περάσ