Σύγχρονη συνομιλία για την πόλη. Της Ελεάννας Μαρτίνου.

                                                Σύγχρονη συνομιλία για την πόλη 

          Η πόλη από την Ακρόπολη στη γκαλερί Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου


                         

1.Από την αρχαιότητα στα φράκταλς 

Η πόλη από την Ακρόπολη, ή αλλιώς μια σύγχρονη συνομιλία και η δημιουργία δικτύου ανάμεσα σε τρεις καλλιτέχνες  που καταθέτουν τη δική τους ματιά στο πώς αντιλαμβάνονται τις διαδρομές και την όψη της Αθήνας, μιας πόλης χτισμένης επάνω σε ερείπια, σε επάλληλα στρώματα ιστορίας, ενός λαβυρίνθου που καλείται σήμερα να δημιουργήσει καινούρια ιστορία, ενώνοντας κομμάτια από ερείπια και χωρίς καμία γνώση ιστορίας. Η όψη από την Ακρόπολη και η θέαση ταυτοχρόνως, περιμετρικά, σε κυκλική κίνηση,  ενός άπειρου πλέγματος που απαρτίζεται από την άναρχη δόμηση, από κουτιά περίκλειστα, μυστηριώδη και κτίρια που επιτρέπουν, ωστόσω, ακόμη την παρουσία του ορίζοντα και της ανθρώπινης κλίμακας.

Στην Αθήνα της αρχαιότητας, θεωρούσαν ύβρι ο άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο βαθμό τελειότητας που οι πράξεις και τα έργα του να εξομοιώνονται με το θείο. Μάλιστα, η ανθρώπινη κλίμακα ήταν αυτή που επικρατούσε στα κτίσματα της εποχής, έτσι ώστε πάντοτε ο άνθρωπος να επικρατεί ως αξία και τα έργα του να θυμίζουν τον κύκλο της ζωής μέσα σε πλαίσια στα οποία η ζωή εξακολουθεί να έχει σημασία. Ίσως η πρώτη μορφή αναρχίας γεννάται όταν υπάρξει η ωριμότητα της σκέψης και της παιδείας εκείνης που οδηγεί στην αυτονόμηση και στην δημιουργία μιας μορφής που οδηγεί σε ερωτήματα, αφήνοντας την ελευθερία της απάντησης σε όποιον είναι δεκτικός στη γλώσσα της εικόνας.

 Ευάγγελος Χατζής

Τα φράκταλς του ηλεκτρονικού υπολογιστή, τα πίξελ που αποτελούν την εικόνα λίγο προτού εμφανιστεί στην οθόνη και το πλέγμα που απαρτίζεται από άπειρες όψεις και ψηφίδες της Αθήνας είναι η πρώτη αἰσθηση που είχα βλέποντας τα ψηφιακά τυπώματα του Ευάγγελου Χατζή.  Μέσα από άπειρα μικροσκοπικά τετραγωνίδια που περικλείουν τους ήχους της πόλης καταφέρνει να δημιουργήσει το ίδιο αίσθημα ζαλάδας μετά από δίωρη αναμονή σε μποτιλιάρισμα αλλά και να φέρει στο μυαλό ψηφιδωτά, κατασκευασμένα στο χέρι ένα ένα μετά από συλλογή και σύνθεση ψηφίδων που χρωματικά αφήνουν το μάτι να τα συνθέσει με μαύρο, άσπρο, ώχρα, χοντροκόκκινο. Όπως στα έργα του David Hockney που έχει φωτογραφήσει τη μητέρα του από ελάχιστα διαφορετικές γωνίες και έχει ενώσει τις οπτικές δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που μας δίνει ταυτόχρονα τη μετακίνηση σαν τα κυβιστικά έργα που θέτουν το ζήτημα του χωροχρόνου, αλλά και στα έργα του πιο σύγχρονου Sopheap Pich, έτσι κι εδώ αναρωτιέται κανείς ποια είναι η αρχή, ποιο το τέλος και ποια η γραμμικότητα της εξέλιξης που πλέον δεν υπάρχει.  Η δισδιάστατη εικόνα του Ευάγγελου Χατζή, προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση της χρονικής διάρκειας, της σύνθεσης και του κατακερματισμού της εικόνας, και, μέσα από την επαναληπτικότητα του μοτίβου, την αίσθηση ενός οθωμανικού, πολυγνώτειας κλίμακας τζαμιού, που το αντίτυπό του πέρασε μέσα από έναν καταστροφέα εγγράφων για να επανασυντεθεί σε μια εικόνα που περιλαμβάνει τα θραύσματα.

2. Χρόνος και ύλη

                                                                        Ηλίας Σιψάς

Στη δουλειά του Ηλία Σιψά είναι ακόμα πιο έντονο το ερώτημα της γραμμικότητας του χρόνου, μέσα από την παράθεση της ύλης, γλυπτικών κατασκευών-κολλάζ που παραπέμπουν σε θραύσματα συμβόλων της πόλης--φωτεινές επιγραφές, μέταλλο ή θρυμματισμένα γυαλιά μετά από τρακάρισμα--με βίντεο με χρονική διάρκεια, στο οποίο επίσης το στοιχείο του κολλάζ είναι χαρακτηριστικό. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γλυπτικό πλέγμα που καθρεφτίζεται δημιουργώντας το είδωλό του μέσα από μια επαναληπτικότητα που χαρακτηρίζει τη δομή του, αλλά και η προβολή του βίντεο που συνδέει έναν ιππέα παλαιότερης εποχής, πιθανόν στην Αθήνα πριν από την έλευση των αυτοκινήτων, με έναν εκσκαφέα που αναδιευθετεί τα ερείπια με φόντο το πλέγμα που δημιουργούν τα κλαδιά των δέντρων. Βίντεο μέσα στο βίντεο, κολλάζ χρονικών στιγμών και εποχών, ύλη, άυλο και φως, ίσως ως φόρος τιμής στη γλύπτρια Chryssa που είδε πρώτη τις ταμπέλες Νέον στην Τσάιναταουν και τις μετέφρασε με τη δική της μοναδική εικαστική γλώσσα σε μια σειρά έργων που ήδη από τη δεκαετία του 1960 θέτουν τη μεγαλούπολη ως πεδίο εικαστικής αναζήτησης και το φως νέον ως γλυπτικό υλικό που δημιουργεί χρόνο και χώρο.

3. Ψηφίδες της φθοράς

                                                               Χρήστος Μπληγιάννος

Ο Χρήστος Μπληγιάννος παρουσιάζει μια γλυπτική εγκατάσταση που θέτει ερωτήματα σχετικά με την αναγκαιότητα της συντήρησης μνημείων και έργων τέχνης.  Ο ίδιος αναφέρει: "Θέλοντας να μεταφέρω μια συναισθηματική κατάσταση, αλλά και να σχολιάσω την αδιαφορία και την εγκατάλειψη αυτών των έργων τέχνης, οργανώνω την πλασματική σωτηρία τους. Δημιουργώ μια εγκατάσταση, που αποτελείται από τσιμεντένιες ομπρέλες, τοποθετημένες σε μια ψηφιακή εκτύπωση του συγκεκριμένου ψηφιδωτού και τέλος, τσιμεντένιες πλάκες με φως φθορίου οι οποίες φωτίζουν τα σημεία που έχουν δεχτεί την μεγαλύτερη καταστροφή". Παραθέτοντας μέρος των κτιρίων του Πόρτο της Πορτογαλίας τα οποία είναι καλυμμένα από πλακάκια (azulejos) με στοιχεία από το ψηφιδωτό της Δήλου που είναι εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα, παρουσιάζει μια γλυπτική κατασκευή όπου χαρακτηριστικό είναι οι ψηφίδες και τα στοιχεία της φθοράς.

                                                                                                                            Ελεάννα Μαρτίνου

Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του Γιώργου Λάππα και η επιμέλεια κειμένων του καταλόγου της Παυλίνας Κύρκου.

Η έκθεση H πόλη από την Aκρόπολη παρουσιάζεται στη γκαλερί Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9^α, 10671, Αθήνα.

5 – 28 Ιουνίου 2014

Ωράριο:

Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11.00 - 20.00

Σάββατο: 11:00 - 15:00

Κυριακή και Δευτέρα κλειστά ή κατόπιν ραντεβού