«Ξανά» της Γιούλας Χατζηγεωργίου ή αλλιώς, η μετατροπή του πένθους (στάχτη) σε προσόν μέσα από καινούρια σχήματα-γεωγραφία. Δημιουργώντας ένα ονειρικό τοπίο, το έργο με ταξίδεψε μακριά από την άχαρη πραγματικότητα και με ώθησε να σκεφτώ, ρεμβάζοντας την κίνηση της στάχτης, το ρευστό, το εφήμερο, τη φυσική ροή των πραγμάτων. Σοφή επιλογή το να μην ξεπερνούν σε διάρκεια τα 5 λεπτά τα έργα που εκτέθηκαν πρόσφατα στην Ακαδημία πλάτωνος, πιο μαζεμένα σε διάρκεια και πολύ πιο μεστά σε νόημα, μέσα από ένα παιχνίδι με το χρόνο, όπως όταν το παιδί χτίζει, γκρεμίζει και επανασυνθέτει, αφήνοντας πάντοτε ανοιχτό το ενδεχόμενο της αλλαγής, ξανά και ξανά. Πιθανόν ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο να αδικήσει τη συνολική ενέργεια του έργου, σημαντικό στοιχείο της οποίας είναι η χρονική διάρκεια και η συνεχής μεταβολή σχημάτων που με μετέφεραν τόσο στο μικρόκοσμο όσο και στο μακρόκοσμο, μέσα από μια κλίμακα που άλλες στιγμές ήταν μικρή και άλλες μεγάλη, όσο σε ένα πλανητικό σύστημα. Και ύστερα, κοιτών...
Words / Sounds / Images